در اين ديار به هر كوچه و خيابان كه مي روي،به هر ميدان و ورزشگاه و مدرسه و مسجدي كه وارد ميشوي نام شهيدي را مي بيني كه يادت بياندازد زماني نه چندان دور جوانان ما در جنگي بي حاصل چه مظلومانه بر خاك ريختند و تنها نامي از انها به جاي مانده و بس! هنوز جانبازان و شيمياييهاي ما در كنج خانه ها يا بيمارستانها غريبانه با مرگ دسته و پنجه نرم مي كنند و آنكه هماره پيروز است هزاران خانواده ديگر را داغدار و عزادار مي كند! هنوز خاطره تجاوزهاي سربازان ملت مظلوم عراق و كشور دوست و همسايه مان ازذهن زنان و مردان خرمشهر و آبادان و قصر شيرين زدوده نشده است،هنوز نام زنان و دختراني كه خودسوزي را بر ننگ آبستن شدن از سربازان شجاع ارتش عراق ترحيح دادند،از يادها نرفته است،هنوزاشك چشم كودكان وهمسران ومادران وخواهران شهيدان آن جنگ خانمانسوز خشك نشده است،هنوز چه چشمها و نگاهها كه به اميد بازگشت دلبند مفقودالاثرشان كه بر در خشك نشده است. چه مردها كه هنوز صداي نفير توپ و خمپاره در ذهنشان طنين انداز است و ترسها و ياسهايشان را بر سر كودكان و همسرانشان خالي نمي كنند!چه ها كه بر اين مردم و بر اين آب و خاك نرفته و جه سرمايه ها و ثروتها كه در اين جنگ به هدر نرفت!
واينك ما را چه شده است كه صدا و سيمايمان تريبون نقشه ها و شعارهاي همان حزب و همان حكومتي شده است كه آن كرد كه با ما كرد و با مردم حلبچه اش كرد و مخالفانش را نه يك به يك كه با هم به پاي ديوار نهاد و بر خانواده خويش نيز رحم نكرد! و سر تيپها و سرلشكرهاي كيلويي سپاه چنان با آب و تاب از تاكتيكها و شجاعتهاي لشكر عراق مي گويند كه تو مي ماني كه سياست چيست كه انسان را از كرم نيز حقيرتر مي كند و مصلحت چيست كه حقيقت را قرباني آن مي كنند! تو گويي گارد رياست جمهوري عراق همان سربازان گمنام امام زمان ايرانند كه اينچنان در وصفشان حماسه سرايي مي كنند و تو چه مي داني كه حقيقت چيست؟
براستي ما را چه شده است كه دايه مهربانتر از مادر شده ايم؟ جنگ نزد تمام مردم آزاده دنيا مذموم است ،چه نامش" جنگ سلطه" باشد يا "جنگ نفت" يا" دفاع مقدس"! نه آمريكا عاشق چشم وابروي ملل جهان است و نه كسي انتظار دارد كه منافعش را قرباني مصلحت ديگران كند! بحث انتخاب بين" بد" و" بدتر" است و البته سگ "بد" بر شرف "بدتر" برتري دارد! حامد كرزاي امروز به مراتب بهتر از طالبان ديروز است و حكومت بعدي عراق به مراتب دموكرات تر و آزادتر از ديكتاتوري مستبدانه صدامي خواهد بود كه به قول
پدرام " حتی هنگام سقوط نيز ملتش را رها نميگذارد!"
امروز اگر كودكان عراقي به خاك و خون كشيده مي شوند چيز تازه اي نيست،امروز اگر مردم عراق از گرسنگي بر خويش مي لرزند حاصل سياستهاي احمقانه و خودخواهانه رهبراني است كه جز بقاي خويش به هيچ نمي انديشند ! امروز اگر حمله امريكا به عراق چند صد نفر كشته به بار مي آورد ،ارمغان حكومت عراق در طي سالها به خاك و خون كشيدن هزاران نفراز مخالفان بوده است!
شايد اين بار مردم عراق طعم آزادي و دموكراسي را بچشند،كسي چه مي داند؟ اما سوالي كه مدام در ذهن من تكرار مي شود اين است:
"آيا ما مي توانيم دموكراسي وآزادي را در كشورمان برقرار كنيم يا بايد منتظر روزي باشيم كه نيروهاي بيگانه از آسمان و زمين بر سرمان فرود آيند و برايمان تصميم بگيرند؟"
