از بچگي علاقه زيادي به خوندن رمان داشتم.هر جاكه مي رفتم مهموني بود يا كتابخونه ،خونه غريبه بود ياآشنا كافي بود كه يه رمان ببينم ديگه تا كتاب رو تا آخرش نمي خوندم زمين نمي گذاشتم فرقي هم نمي كرد چند صفحه اي باشه طولاني باشه يا كوتاه،داستانش شاد باشه يا حزن آور،عاشقانه باشه يا جنايي،شب امتحان باشه يا وقت تعطيلات!
گاهي تا خود صبح بيدار مي نشستم تا رمان تموم شه .گاهي هم كه خيلي طولاني ميشد دوباره صبح شروع مي كردم به خوندن .بعضي وقتها هم از بس سرم تو كتاب بود دچار سر گيجه ميشدم اما عشق به خوندن نمي گذاشت كه كتاب رو ول كنم و اونقدر مي خوندم تا رمان تموم ميشد و خيال من هم راحت!
حالا هم با اينكه سالي 2يا 3 تا كتاب بيشتر نمي خونم اما مثل قديما وقتي كرمش تو جونم مي افته ولم نمي كنه.حالا نه اينكه تا كتاب رو نخونم كنار نذارمش اما وقتي ميگيره ديگه ميگيره و به اين سادگيهام ول كن نيست!
*
اينها رو به اين بهونه گفتم كه يه كتابي رو بهتون معرفي كنم.كتابي به اسم "ياسمين" نوشته م.مودب پور
تو اين رمان يه شخصيتي هست به نام كاوه كه خداي تيكه و متلك و چرت و پرت گفتنه.طوريكه وقتي تو سرويس يا تو تاكسي نشستم و دارم رمان رو مي خونم گاهي بلند بلند ميزنم زير خنده! حالا نگاههاي سفيه اندر عاقل ساير مسافرها و هم سرويسي ها و بقيه قضايا رو خودتون تصور كنبد!
خداييش هم من تو كفم كه اين نويسنده عجب ذهن حاضر جواب و فعالي داره كه اين همه تيكه و مزه از خودش ميسازه! اما يه جاهاييش هم خوب اشك آدم رو درمياره خووووووووب!
خلاصه اگه اين كتاب دستتون اومد حتما بخونيد كه هم خوب بخنديد هم حالتون گرفته شه.
**
يه چيز ديگه هم بگم و برم:
چند وقته حس مي كنم نوشته هام خيلي بي محتوا و بي هدف شدن.شايد از اولش هم همينطور بودن،نمي دونم!شايد هم ديگه خيلي انگيزه ندارم. به هر حال مي خواهم يه كار جديد بكنم و اون هم اينه كه كمي از نوشته ها و شعرهاي چند سال پيشم رو اينجا باز نويسي كنم.اگه مورد پسند قرار گرفت و خودم تونستم به حال و هواي نوشتن(واقعا چيزنوشتن نه چرت و پرت نوشتن)برگردم كه ادامه ميدم وگرنه در اينجا رو تخته مي كنم و وقتم رو سر كارهاي ديگه مي گذارم كه حداقل يه نتيجه اي از وقت گذاشتنم ببرم!
به هر حال خودم كه خيلي دوست دارم مثل7 يا 8سال پيش بتونم شعر بگم و چيز بنويسم.
