چند وقت میشه که درست و حسابی اینجا ننوشتم ،دستم به نوشتن نمیره(درواقع به کیبرد نمیره)نمی دونم؟شاید برای نوشتن هم دیگه انگیزه ای ندارم،شاید هم ...هیچی!
اصلا دلیلی برای هیچ چیز پیدا نمی کنم،آخه تو این مملکت لعنتی نفرین شده مگه چیزی هم دلیل و انگیزه داره! وقتی این لاشخورهای جغد صفت، نوشته های
یک وبلاگ رو هم بر نمی تابند و به هر قیمتی به خفه کردن هر صدای مخالفی بر می آیند،وقتی آسمان، دیدن یک روز خوش رو برای یک
دختر معصوم طاقت نمی آره و همه رو درعزای او غمگین می کنه،وقتی به هر جای این مملکت صاحب مرده که نگاه می کنی ،یکسری مادر به خطا می بینی که مثل گرگ دارند مملکت رو تکه تکه می کنند و به تاراج می برند و تو هم مثل بفیه مردم یک گوشه نشستی و به قول شریعتی سرت رو تو آخور زندگی فرو کردی و چسبیدی به زندگی مزخرف و بی معنی خودت وبدون هیچ انگیزه ای روزت رو شب می کنی و شبت رو روزو بقیه ملت هم هر کدوم تو گند و کثافت خودشون غوطه ورند(داستان پسری که می خواست راجع به حکومت و مردم و سر مایه داری انشا بنویسه ،یادتون هست؟) هیچکس هم به هیچکس نیست و یکسری دزد و قاتل و
جاکش و *س کش هر گهی که بخواهند ، می خورند و ثروت این مملکت رو تاراج می کنند ،اونوقت من بیام اینجا یکسری خزعبلات سر هم کنم و دلم به این خوش باشه که آیا کسی می آید و این حرفها که اولش می خواستم فقط واسه دل خودم باشه و بس، رو می خونه یا نه؟نظر میده یا نه؟ ایمیل می زنه یا نه؟شماره کانترم بالا میره یا نه؟
تف به این روزگار که منی رو که زمانی واسه خودم ارزش قائل بودم، واسه دل خودم می نوشتم ، شعر می گفتم وبه ریش احمقها و نادونها می خندیدم ودنیا رو با تمام آنچه که در اون هست رو به بیضه مبارکم هم حساب نمی کردم و دلم به خوندن چند خط شعر و نشستن بر لب جویی و گشت و گذار با یار و دلبر خوش بود،گوشه نشین روزگار کرد و جیره خوار ساعات و ایام و چشم به راه این دنیای مجازی!
یاد آنعهد که دل در خم گیسوی تو بود
شب من روی تووروز خوشم روی تو بود
حالا با همه این تفضیلات و اوضاع و احوال من باید بیام اینجا وانگار که آب از آب تکون نخورده و شروع کنم به نوشتن و از گل و بلبل بنویسم؟ خب،همین میشه دیگه!
.......حالا هی بگید چرا نمی نویسی ؟ چرا کم می نویسی؟
والله به خدا
نظر بدهید
